Sinds mensenheugenis doen heteroseksuele mannen het met namaakvrouwen. Is dit gewoon een vorm van masturberen, of is er meer aan de hand?

Pygmalion en Pinokio

In de Griekse mythologie was Pygmalion een prins uit Cyprus, die zich bezighield met beeldhouwkunst. Hij maakte eens een beeld van een prachtige vrouw. Ze was zelfs zo mooi, dat hij verliefd op haar werd. Hij verzocht de goden om haar tot leven te wekken. Zijn wens werd in vervulling gebracht en hij leefde nog lang en gelukkig. Als je goed tussen de regels door leest, dan zou je op kunnen merken dat Pygmalion seks had met de pop, nog voor ze tot leven werd gewekt.

Dit eeuwenoude verhaal is vaak opnieuw verteld, sinds het ergens tussen 43 voor en 18 na 0 voor het eerst werd opgeschreven in het epische gedicht Metamorphoses van Ovid. Pinokio, Frankenstein, My Fair Lady en de makeover in de 90’s She’s All That hebben allemaal hun oorsprong in dat gedicht.

Van ‘Dame de voyage’ tot ‘Real Doll’

Sinds mensenheugenis gebruiken mannen sculpturen van vrouwen voor hun seksuele gerief. De Griek Athenaeus schreef over een man die de liefde bedreef met een beeld van Cupido. En recenter, in 1877, werd een tuinman betrapt toen hij het deed met een replica van de Venus de Milo. Het is dan ook niet zo vreemd dat er een markt is voor sekspoppen.

Een ‘Dame de Voyage’ of ‘Dama de Viaje’ was in de 17e eeuw een aangeklede pop die door Franse en Spaanse zeelieden werd meegenomen om de eenzame zeemannen gezelschap te houden op hun lange reizen. Rond 1900 was er in Parijs een ware handel in sekspoppen. Ze waren gemaakt door rubberhandelaren. In 1908 schreef Iwan Bloch in The Sexual Life of Our Time dat de poppen levensechte geslachtsdelen hadden. De schaamlippen waren gevuld met olie voor een levensecht gevoel. En mannelijke poppen waren in staat gebracht vocht te spuiten, om zo de ejaculatie na te bootsen. In Japan worden sekspoppen soms ‘Hollandse vrouwen’ genoemd, wat refereert aan de leren masturbatiepoppen die de 17e eeuwse zeemannen verhandelden met de Japanners.

Maar het zijn niet alleen eenzame zeemannen die zo hun behoeftes hebben. In 1916 zei Oskar Kokoschka, toen hij gedumpt werd door de pianiste en componiste Alma Mahler, dat hij geen zin meer had in ‘dat gedoe met liefde’.  Omdat hij nog steeds gevoelens had voor Mahler vroeg hij zijn kleermaker om een replica van zijn ex te maken. Achteraf viel de pop nogal tegen (het zou meer op een knuffel dan op een sekspop hebben geleken) en dus verbrande Kokoschka het ding tijdens een feest in zijn tuin.

De surrealisten Man Ray en Salvador Dalí maakten in 1938 het werk ‘Mannequin Street’ voor de Exposition International du Surréalisme. Het waren 16 etalagepoppen, die half ontkleed waren. Man Ray vertelde eens dat de surrealisten de poppen er niet alleen erotisch uit hadden laten zien, maar dat ze de poppen ook hadden misbruikt.

Ook de Nazi’s zouden tijdens de tweede wereldoorlog sekspoppen maken voor de soldaten aan het front. Op die manier zouden Duitse soldaten zich niet vergrijpen aan niet-Arische vrouwen. Later bleek dit een hoax te zijn.

Commerciële sekspoppen vinden echter wel hun oorsprong in Duitsland. De Bild Lilli pop (uitgevonden in de ’50-er jaren als evenbeeld van stripheldin Lilli) was een 25 cm groot plastic popje. Het was een pornografisch figuur, maar vanwege de grootte niet geschikt als masturbator. Later was dit popje de inspiratiebron voor Barbie.

Pas in de jaren ’70 van de 20ste eeuw kwamen poppen van vinyl, latex en siliconen op de markt, waardoor ze nog realistischer konden worden. Goedkope sekspoppen zijn opblaasbaar. Deze opblaaspoppen zijn al te koop vanaf €25, maar kunnen oplopen tot €300. Ze zijn er zowel in de vrouwelijke als mannelijke variant en zelfs als transseksueel, als oma, verpleegster, bruid, cowgirl, soldaat, of met een maatje meer. Eigenlijk is er voor ieder wat wils.

De wat duurdere poppen gaan van de hand vanaf €1.000 en zijn meestal gemaakt van siliconen. Dergelijke Real Dolls zijn vaak zeer realistisch en meestal gemodelleerd naar bestaande mensen (vaak pornosterren). Maar er zijn ook goedkopere alternatieven, van alleen een gedeelte van het lichaam, zoals de Fuck Me Silly of de Fuck My Big Black Ass.

De echte RealDoll is ontsproten aan het brein van Matt McMullen. Hij begon in de jaren ’80 met de productie van levensechte poppen. Zijn doorbraak kwam toen DJ Howard Stern tijdens zijn show klaarkwam op een RealDoll. Nu verkoopt McMullen zo’n 200 tot 300 poppen per jaar.

Davecat de iDollator

De moderne Pygmalion zou wellicht Davecat kunnen zijn. Een man die in Michigan samenwoont met drie realistische sekspoppen. Zijn eerste aankoop, die hij Sidore Kuroneko heeft genoemd, beschouwt hij als zijn vrouw. De andere twee (Elena en Muriel) zijn gewoon intieme vriendinnen. Hoewel hij ze niet zelf heeft gemaakt, zijn het wel zijn creaties. Hij heeft hun lichamen ontworpen en hij heeft hun persoonlijkheid gevormd.

Davecat is een zogenaamde iDollator; een eigenaar van een high-end, anatomisch correcte pop, die gebruikt worden voor seks, liefde, kunst en gezelschap.

Een heteromannen-ding?

Als iets in retrospectief duidelijk wordt, dan is het wel dat het overgrote merendeel van de makers en gebruikers van sekspoppen mannen zijn. Dit roept vragen op als “waarom willen vrouwen geen sekspop?” en “waarom vinden zo veel mannen een sekspop aantrekkelijk?”

Voor een deel is het antwoord vooral van praktische aard. Omdat veel vrouwen niet kunnen klaarkomen van uitsluitend vaginale stimulatie, is een sekspop niet erg praktisch. Bovendien zijn sekspoppen nogal zwaar (tussen 40 en 60 kilo) en daardoor voor veel vrouwen lastig om rond te sjouwen.

Een andere oorzaak kan zijn dan mannen meer visueel zijn ingesteld dan vrouwen. Vrouwen vertrouwen meer op hun fantasie en hun gevoel voor aanraking. Dit verklaart niet alleen waarom de meeste sekspoppen, maar ook de meeste porno is gericht op mannen.

Er zijn wel vrouwen die een sekspop kopen, maar die vrouwen kopen ze dan vaak weer om te gebruiken met een mannelijke partner (in een trio) of om ze te gebruiken als paspop. Een soort levensgrote barbiepop dus.

Op het iDollator forum komen weinig vrouwen voor. Barbara is een 61-jarige vrouw, die op het idee kwam om een pop aan te schaffen om zo gebruik te kunnen maken van de carpoolstrook in Californië. Ze kwam in aanraking met verschillende iDollators en vond het een warme, gezellige community. Samen met haar man kocht ze vier poppen, die ze gebruiken voor erotische fotografie.

Sommige feministes vinden realistische sekspoppen een gruwel. Niet alleen omdat de poppen een verkeerd ideaalbeeld scheppen van vrouwen (een beeld, waar echte vrouwen niet aan kunnen voldoen), maar vooral omdat door de poppen vrouwen als object gezien kunnen gaan worden.

Zijn sekspoppen dan pervers? Als zin in seks net zoiets is als trek in eten als je honger hebt, waarom zouden we de dingen die we gebruiken om de honger te stillen dan veroordelen? Mannen die een sekspop gebruiken om te masturberen doen niemand kwaad. Ze masturberen gewoon een beetje anders dan de meesten.

En als vibrators en dildo’s tegenwoordig als tamelijk normaal worden beschouwd, waarom sekspoppen dan niet? Waarschijnlijk komt dat omdat historisch gezien, seksualiteit die niet leidt tot voortplanting als pervers wordt beschouwd. Vooral als die niet-productieve seks gepaard gaat met emotionele verbondenheid, leidt dat tot afkeer. We verwachten dat een relatie gebaseerd is op wederzijdse toestemming, gelijkwaardigheid en wederkerigheid die gewoonweg onmogelijk is met een pop.

De realistische poppen hebben door hun eigenaar een persoonlijkheid gekregen. De poppen van Davecat hebben zelfs een Twitter-account. Maar de liefde voor een eigen creatie is ook een vorm van narcisme. En de liefde voor een object, of het nou een sekspop is of een iPhone, kan ook leiden tot sociale isolatie.

Het bezit van een sekspop is dus wel afwijkend van de norm, maar het is geen psychologische stoornis. Dat zegt Sarah Valverde, en onderzoekster die een thesis schreef over de psychologie van sekspop-eigenaren. Ze zegt dat veel mannen die ze onderzocht last hebben van schaamte en verlegenheid. Maar in vergelijking tot anderen zijn ze niet minder gelukkig of depressiever.

Poppenliefhebbers zijn het er wel over eens: vrouwen zijn onvoorspelbaar en poppen standvastig. Vrouwen kunnen je verlaten en poppen zijn loyaal. Ze liegen niet, ze bedriegen niet, ze zeuren niet en ze spreken je nooit tegen. Deze als vrouwen gevormde dingen zijn alles wat hun eigenaren van vrouwen verwachten. En als het aan sommige mannen lag, dan zouden vrouwen best wat meer op deze poppen mogen lijken. Sommige iDollators en technoseksuelen hebben moeite om te voldoen aan de verwachtingen van vrouwen.

Vrouwen zijn krengen

De uitvinder van de Fleshlight (een populaire masturbator voor mannen) heeft in 1995 ook een patent aangevraagd voor een “female functioning mannequin”. Als reden voor zijn uitvinding gaf hij aan dat vrouwen gemeen zijn, omkoopbaar en oppervlakkig, Ze vernederen mannen en breken hun harten. De poppen daarentegen zijn betrouwbaar, kameraadschappelijk en lief.

Toch is er iets vreemds aan deze redenering. Want ook vrouwen en homoseksuele mannen zijn wel eens afgewezen en eenzaam. Heteromannen hebben niet het alleenrecht op die emotie. Margaret Atwood zei ooit “Mannen zijn bang dat vrouwen hen uitlachen. Vrouwen zijn bang dat mannen hen vermoorden”. En nu vrouwen steeds sterker worden en een sterkere, meer gelijkwaardiger rol in onze maatschappij hebben, voelen heteroseksuele mannen zich bedreigd. Een pop zal hem nooit uitdagen en al helemaal niet uitlachen.