Met een rood aangelopen hoofd, duwde David Chekovski zijn bureaustoel naar achter. Zijn voeten raakten de grond niet, zodat de stoel doorrolde tot het bureau van Natasha Patterson achter hem.

“Ik denk dat ik het heb.” David’s hoofd was rood.

“Wat heb je?”

“Ik weet wat er staat. In dat logboek. Ik denk dat ik het heb weten te decoderen.” David zette zich af met zijn voeten. Zijn sneakers maakten een piepend geluidje. Deze keer reed hij terug naar zijn eigen bureau en Natasha duwde met haar handen tegen haar bureau om haar stoel in zijn richting te duwen.

David wees naar zijn beeldscherm

“Volgens mij staat er dit”, zei hij en hij las hardop.

‘Op de planeet die door de meest dominante bewoners ‘aarde’ wordt genoemd, hebben wij het volgende aangetroffen:

De planeet wordt bewoond door vele vele verschillende soorten. Er is echter één soort die zichzelf verheven voelt boven de anderen. Deze soort noemt zichzelf ‘mens’ en is een tweebenige soort met een tamelijk laag intelligentieniveau. Het is een zelfdestructieve soort, die niet het vermogen heeft om een lange termijn overlevingsstrategie te ontwikkelen. Een groot deel van deze mensen, leeft in geürbaniseerde gebieden, die zij ‘steden’ noemen. Wij kwamen echter ook enkele van deze mensen tegen die tamelijk op zichzelf woonden. Één van deze leefgemeenschappen hebben wij nader bestudeerd en dat leverde opvallende inzichten op.

Zo leefden deze mensen samen met een aantal andere vierbenige soorten. Deze soorten waren nog veel primitiever en bijvoorbeeld niet in staat te communiceren. Deze mensen hielden deze soorten als hun slaaf en waren niet uit op de verdere ontwikkeling van deze soorten. Ze hielden hen opzettelijk dom.

De mensen leken deze andere soorten te gebruiken voor wat wij ‘oogsten’ noemen. Zo werd van een van deze soorten de voeding voor de kleintjes gestolen voor eigen consumptie. En na verloop van tijd doodde ze deze soort om hen op te eten. Deze mensen handelden zelfs in de lijken van deze soort en in de kindervoeding, die zij voor dit doel verzamelden in grote opslagtanks.

Ondanks onze walging van deze gruwelijke daad, hebben wij ons gehouden aan onze eed om de leefgewoontes van andere levensvormen te respecteren en uitsluitend te bestuderen. We waren voornamelijk geïnteresseerd in hun beweegredenen en in hun voortplantingsgedrag.’

“Staat er nou wat ik denk dat er staat?”

David knikte en humde afwezig. Hij kon het zelf ook nauwelijks geloven.

“Geen twijfel mogelijk. Kennelijk is dat voorwerp dat we hebben gevonden een soort logboek van een paar buitenaardse wezens die ons een tijd lang heeft gadegeslagen. Ik denk dat ze bij een boerderij zijn geweest, ergens hier in Nederland.”

David las verder.

‘Deze ‘mensen’, net als de meeste andere levensvormen, komen voornamelijk voor in twee uitersten van het geslachtelijke continuum. Zij noemen dit ‘mannen’ en ‘vrouwen’. De mensen die wij observeerden waren een ‘cis man’ en een ‘cis vrouw’. Zij waren een verbintenis met elkaar aangegaan in een eeuwenoud ritueel waarbij zij – geheel tegen onze eigen principes – elkaar een leven lang gehechtheid beloofden.

Deze mensen hadden een vreemd soort paringsritueel. Het paringsspel was slechts iets waarvoor zij specifieke ruimtes en tijden ingeruimd leken te hebben. Zo paarden zij alleen in de ruimte waar zij ook pleegden te rusten en dan alleen met elkaar. Inderdaad: bijzonder vreemd. Dat paren zelf duurde slechts enkele ogenblikken en niet, zoals wij dat gewoon zijn, gedurende de gehele relatie.

Om het paringsritueel goed te kunnen begrijpen, moesten we ook de anatomie van de mens bestuderen. Dat was nog niet gemakkelijk, aangezien deze soort hun lichaam bedekt met een functionele, anorganische schil. De anatomie – zo bleek – is voor beiden nagenoeg gelijk, op enkele opvallende verschillen na. Beiden hebben een opening voor voedsel-inname, een voor afvalscheiding en een voor de afscheiding van overtollig lichaamsvocht. Daarnaast hebben ze een soort kieuw op hun gezicht waarmee ze het voor hen noodzakelijke zuurstof ademen. Verder had de man van het stel een kleine antenne die zich in het daartoe bestemde connectie-slot van de vrouw kon bevestigen.

In het kleine tijdsslot van het paringsritueel was wrijving tussen de mensen noodzakelijk om hen in een kleine extase te brengen. Niets in vergelijking tot die van ons.’

“Wat grappig, David. Hebben ze nou echt…?”

“Ja, maar wacht. Het gaat verder.”

‘Om deze soort beter te kunnen begrijpen, hebben wij een paar kleine experimenten uitgevoerd:

Experiment Alfa: In dit experiment hebben wij de vrouw van dit stel gescheiden van de man. We hebben haar ons lichaamsvocht toegediend, om haar bewustzijn tijdelijk uit te schakelen. Het was vrij eenvoudig om dit te doen. Hiertoe hoefden we slechts gedurende een half aards etmaal ons vijfde tentakel in haar voedsel-inname-opening te steken. Het drinken van onze natuurlijke huidvocht maakte haar eerder gewillig dan willoos. Daarna hebben wij de niet-menselijke schil voorzichtig afgepeld en ons tweede tentakel in het connectie-slot gestoken. Het bleek dat de vrouw een diameter van een klein kindermens kan omsluiten. Later bleek overigens dat dit niet zo vreemd was, omdat dit ook het geboortekanaal voor de kindermens bleek te zijn. Bij voldoende pulserende bewegingen van onze tentakels en zolang zij nog onder invloed was van onze huidvocht, bleek de vrouw in staat tot een paringsritueel dat veel meer leek op die van ons. Zij kon het moeiteloos enkele aardse etmalen volhouden en kwam tientallen malen tot extase.

“Nee!”, zei Natasha. “Hebben ze haar nou dagenlang verkracht?”

“Nou, ik weet niet of er sprake was van verkrachting?”

“David! Ze is gedrogeerd en daarna hebben ze dagenlang een tentakel in haar vagina gestoken. Dat ze daarbij tientallen malen klaar is gekomen, doet verder helemaal niet ter zake!”

“Maar dat weet je toch helemaal niet? Dat kun je hier toch helemaal niet uit opmaken? Bovendien staat er dat ze ‘gewillig’ was. Maar, wacht nou. Het gaat nog verder.”

‘Uit onze observaties bleek verder dat deze mensen ook het afvalscheidingskanaal gebruikten voor het paringsritueel. De man steekt daarbij zijn antenne in het kanaal van de vrouw. Dit zeer merkwaardige gedrag, bleek echter voor beide mensen erg bevredigend te zijn. Daarom bedachten we een nieuw experiment:

‘Experiment beta: In dit experiment namen wij de man van het stel mee. Ook hem bedwelmden we met ons huidvocht, op een vergelijkbare manier als in het eerdere experiment. De uitwerking was op hem gelijk. Daarna ontdeden we hem ook van zijn schil en staken ons tweede tentakel in het afvalscheidingskanaal van deze man. Opvallend was dat een veel kleinere diameter toegepast kon worden. Er viel ons een klein intern weefsel op, dat ons eerder ook was opgevallen in het connectieslot van de vrouw. Door frictie te veroorzaken met dit kleine weefsel kon ook de man enkele aardse etmalen in extase blijven. Opvallend was wel dat hij veel minder vaak tot ontlading kon komen dan de vrouw. Bij elk volgende extatische moment, scheidde de man een klein beetje vocht uit, uit zijn kleine antenne’

“Jesus, David. Ze hebben die kerel gewoon keihard in zijn kont geneukt met hun tentakels! En dat weefsel? Doelen ze nu op de prostaat bij hem en de G-spot bij haar? Goed opgemerkt, E.T.. Kudos voor de aliens!”

“Oh, dus nou is het geen verkrachting? Wat ben je toch een merkwaardig persoon, Natas. Ik vraag me overigens wel af hoe het komt dat deze mensen hier nooit mee naar buiten zijn gekomen? Waarom is dit verder niet bekend? Hier, lees dit laatste deel maar eens.”

David las hardop verder.

‘In ons laatste experiment – experiment Gamma – namen wij zowel de vrouw als de man mee. Waarschijnlijk had ons huidvocht een verslavende werking op deze wezens, want ze gingen vrij gewillig mee. Nog voordat we hen ons huidvocht hadden toegediend, lieten ze zich vrijwillig door ons betasten. Daarbij vertoonden ze een zeer merkwaardig gedrag. De man en de vrouw deden hun voedsel-inname opening op elkaar en leken elkaar daarmee te proeven. Verder was het opvallend dat de vrouw van dit stel op dat moment een zeer vochtig connectieslot kreeg en de man zijn antenne sterk in grootte toenam. Zij lieten ons vrijwillig toekijken hoe zij hun normale paringsritueel volbrachten. Daarbij kwamen zij beiden slechts tot één extatisch hoogtepunt. Pas nadat wij hen ons huidvocht hadden laten innemen, waren zij opnieuw in staat het ritueel te hervatten. En wanneer wij onze tentakels in hun beiden afvalscheidingskanaal deden leek dat de extase nogmaals te vergroten.’

Zwijgend keken Natasha en David elkaar aan. De tepels van Natasha staken overduidelijk af in haar witte laboratoriumjas. David slikte.

“Ligt het aan mij, of is dit eigenlijk gewoon verschrikkelijk geil?”, vroeg Natasha.

“Ik weet ook niet zo goed of ik dit nu verwerpelijk moet vinden of pure porno.”

“Stel nu dat we dat huidvocht, waar ze het over hebben, te pakken kunnen krijgen. Weet je hoeveel geld we daarmee zouden kunnen verdienen?”

Natasha pakte het hoofd van David tussen haar handen en zoende hem gepassioneerd op zijn mond. Beiden keken naar de tank waar een wezen in lag met verschillende tentakels. Natasha beet op haar lip. Zou ze?