Stilletjes zit ze in haar rolstoel. Het bezoek is net weg en de tekeningen van haar kleinkinderen heeft ze net op haar kamer gehangen. De droge lucht van de verwarming slaat op haar adem en ze kucht. Vandaag heeft ze een redelijke dag, is ze helder, maar dat is niet altijd meer zo. Ze vergeet vaak
dingen en is soms verwart. Dan vergeet ze haar steunkousen aan te doen bijvoorbeeld of zit ze uren naar buiten te staren door de grote hoge ramen in de gezamenlijke ruimte. Zoals ook nu. Boven de grote bomen aan het einde van de tuin ziet ze vreemde objecten, lichtjes in allerlei kleuren en heel in de verte kan ze het gedreun van muziek horen. Ze voelt dat er iemand achter haar komt staan.

‘Goedenavond mevrouw van Zalen, bent u lekker naar de kermis aan het kijken?’ Ze knikt afwezig. De kermis, ja, die kent ze nog wel. ‘Ging u vroeger ook wel eens naar de kermis toen u jong was?’
‘Ja’ zegt ze zacht. ‘Ik ging heel graag naar de kermis…’

‘Anna, Anna!’ verschrikt kijkt Anna van Zalen op van haar verstelwerkje. Haar vriendin Katrien – ook wel bekend als Katrien de wervelwind – komt binnengestormd. ‘Kijk wat ik las in de krant!’ ze wappert met een blaadje en met een zucht legt Anna haar werkje opzij. ‘Drie mannen zoeken gezelschap voor op de kermis, dit is onze kans!’ Katrien, altijd in de weer met jongens en zoenen. ‘An, we moeten gaan, wie weet hoe leuk ze zijn.’

‘Misschien zijn het wel een paar foute jongens met oneerbare bedoelingen, mama zegt dat het niet veilig is op de kermis als het donker is.’
‘Jouw moeder is nog bang van haar eigen schaduw en je bent al negentien, je moet een vent vinden, straks word je nog een ouwe vrijster’, antwoord Katrien en ze pakt Anna bij haar arm. Hier, lees maar:

Een kriebel in Anna’s buik. Het is niet zo dat ze nooit denkt aan jongens of aan zoenen. Soms denkt ze zelfs nog wel aan meer, maar tot nu toe zijn alle jongens die ze ontmoette zo… onvolwassen, zo stom. Ze neemt een besluit. ‘Oké, we schrijven terug, maar als we gaan nemen we Janneke ook mee,
dan zijn we met z’n drietjes en wat kan er dan gebeuren?’

Een week later. Naast de zweefmolen staan drie zenuwachtige meisjes te wachten. Anna is opgewonden en bang tegelijk. Wat als ze tegenvallen. Janneke stoot haar aan. ‘Daar lopen drie mannen, zouden dat ze zijn? Maar deze drie zijn écht oud!’ Anna huivert en is opgelucht als het drietal doorloopt. Dan klinkt een kuch. ‘Pardon dames, zijn jullie Anna, Janneke en Katrien?’ horen ze achter zich en ze maken een sprong. De diepe donkere stem blijkt toe te behoren aan een knappe lange man met donker haar en de mooiste blauwe ogen die Anna ooit heeft gezien. Ook de andere twee zijn op hun manier knap en al snel kletst iedereen en lopen ze gezamenlijk over de kermis. Anna praat met David, die met de blauwe ogen en even later voelt ze zijn hand in de hare glijden. Het is alsof die daar altijd al hoorde en Anna let niet meer op de geluiden en kleuren van de kermis, ze voelt alleen maar zijn hand. Het voelt alsof haar binnenste ontwaakt. Ze krijgt het warm. Janneke ziet het.

‘Gaat het wel goed met je, An? Je ziet er een beetje verhit uit?’ Daardoor bloost Anna nog meer. David redt haar: ‘Zullen we anders in het reuzenrad gaan?’ Ze stemt toe en even later zit ze samen met hem in een gondel. Alleen. Hij kijkt haar diep in haar ogen.

‘Je bent zo mooi, Anna, mag ik je misschien zoenen?’ Het zweet breekt Anna uit, maar ze wil niets liever. Hij buigt zich naar haar toe en dan voelt ze zijn warme lippen op de hare. Haar lichaam tintelt als ze zijn tong langs de hare voelt glijden. Dit is zo veel anders dan zoenen met de knecht, dat leek wel een betonmolen die tekeerging.

David zoent heel anders, heel… lekker. Er komt geen einde aan hun zoen, Anna kan gewoonweg niet stoppen. David trekt haar dichter naar zich toe en als de gondel klaar is met zijn rondje geeft hij een paar briefjes aan de exploitant. ‘Wij willen graag heel lang rondjes draaien’ zegt hij erbij. De man knipoogt en dan gaan ze weer omhoog.

Weer zoenen ze en ze voelt zijn warme handen onder haar lange rok. ‘Ik wil je aanraken, Anna, ik vind je onweerstaanbaar. Mag het?’ Anna kan niet geloven dat hij zo vrijpostig is, maar haar lichaam staat in vuur en vlam, ze wil niet meer nadenken, ze wil alleen nog maar hem. Ze laat hem toe en als
hij de binnenkant van haar bovenbenen streelt voelt ze dat ze nat wordt. Ze voelt zijn warme huid onder zijn overhemd en hij maakt een paar knoopjes los zodat ze hem ook kan voelen. Ze woelt door zijn borsthaar en geniet van het gevoel van zijn zachte huid. Dan legt hij haar hand op zijn broek zodat ze zijn bobbel kan voelen. Anna schrikt van de grootte ervan, maar voelt ook een enorme opwinding in zich ontstaan. Davids hand glijdt verder en bereikt de rand van haar slipje. Zou hij het niet gek vinden dat het daar zo nat is? Een miljoen gedachten gaan door haar hoofd, maar ze laat hem toe. Terwijl het reuzenrad rondjes draait voelt Anna voor de allereerste keer de vingers van iemand anders dan haarzelf tussen haar lipjes glijden. David kreunt in haar oor. ‘Zo zacht, zo warm,
wil je de mijne zijn, Anna? Ze fluistert ja. Daar in dat reuzenrad kwam ze voor het eerst klaar door een man. David liet dingen in haar ontwaken die ze niet voor mogelijk had gehouden. Na die avond kregen ze verkering en toen ze voor het eerst met elkaar naar bed gingen wist Anna het zeker, hij was de ware. In de 60 jaar erna waren ze onafscheidelijk.

‘Mevrouw van Zalen, gaat het wel goed met u?’ De stem van de verpleegster haalt Anna weer terug naar het heden. ‘U was wel ver weg met uw gedachten he? En u ziet zo rood? Ik denk dat het tijd is voor uw medicijnen en dat ik u naar bed help’. Nog één keer kijkt Anna naar de kermis en ze denkt aan David. Ze ziet zijn gezicht ineens weer helder voor zich, hoewel het al tien jaar geleden is dat ze hem verloor aan die rotziekte. Na het wassen en haar medicijnen gekregen te hebben gaat ze in bed
liggen. Haar oude lichaam in de war van alle herinneringen. Ze sluit haar ogen en het laatste waar ze aan denkt voordat ze in een diepe slaap valt, is het reuzenrad. En haar David.

Dit verhaal is geschreven door Martinique en is met haar toestemming hier geplaatst.