Twee jaar geleden zat ik in de verkeerde trein in de westelijke buitenwijken van Mumbai. Daarom moest ik uitstappen bij de laatste halte, Borivali. Dit is een van de drukste treinstations van de stad. Bewegend met een snelheid van een slak op downers, zat er niets anders op dan me met de stroom mee te laten slepen. Van alle kanten werd er tegen me aan geduwd.
Na een tijdje was ik de beproeving meer dan beu. Ik werd steeds passiever en begon me te berusten in mijn lot. Het viel me op dat er een man was die steeds dichter naar me toe kwam.
Ik knikte naar hem (“hey, what’s up”), maar zijn blik bleef blanco. Toch bewoog hij steeds dichter naar me toe. Uiteindelijk persten we onszelf in dezelfde wagon.
Het was altijd zo druk in de metro dat het een missie op zichzelf was om ongeschonden op je bestemming te komen. Dagelijks gaan er meer dan 8 miljoen mensen met de metro. Dat is de half Nederland. Ik probeerde me staande te houden in het onbeheerste wiegen en schudden van de metro, om mijn medepassagiers zo min mogelijk tot last te zijn. Toch was het onmogelijk om niet tegen de andere mensen – voornamelijk mannen – aan te botsen. De man van zojuist stond haast tegen me aangedrukt. Ik probeerde er geen aandacht aan te schenken, tot ik voelde dat hij zijn kruis tegen me aan schurkte.
De metro was berucht om de verhalen van mannen die elkaar tijdens de spits aftrokken. Ik hoorde een keer een verhaal van een man met zijn hand in de broek van een andere man, terwijl hij aan het bellen was met zijn kinderen. De verhalen van mannen die trio’s hebben, elkaar pijpen, zichzelf aftrekken, hetero mannen die worden lastiggevallen; die verhalen zijn haast legendarisch. Dit was de eerste keer dat ik zelf betrokken was bij zo’n … incident. Tot dan dacht ik dat het broodje-aap-verhalen waren.
Ik besloot me om te draaien en de man die tegen me aanreed te confronteren. Ook nu keek hij me niet aan. Hij deed of zijn neus bloedde. En hij bleef zijn kruis tegen me aanduwen. Was hij dan helemaal niet bang, of beschaamd? Voelt hij zich niet schuldig? Ik keek om me heen en eerlijk gezegd leek het niemand wat te schelen.
Niemand leek zich druk te maken om wat twee mannen met hun pikken deden. Gewoonweg, omdat toch niemand een centimeter kon bewegen in de schuddende en wiegende wagons. Het was het lot om in één wagon te reizen met ontluikende homoseksuele mannen. Voor hen is dit een walhalla. Ze proberen het beste te halen uit de situatie. Het is zoals het gezegde: ‘Als het leven je citroenen geeft, knijp ze dan in de ballen’.
Tot mijn eigen verbazing kreeg ik een erectie. Niemand die het zag. Alleen de man die tegen me aanreed drukte zich daardoor nog steviger tegen me aan. Ik voelde hoe zijn geslacht langs de mijne wreef, slechts gescheiden door wat katoen van onze broeken. Het was niet makkelijk om mijn gezicht in de plooi te houden. Ik maakte een mentale aantekening om in het vervolg eerste klas te reizen.
Voor de man die zijn geslacht tegen de mijne wreef, was deze anonieme seksuele ontmoeting in de trein misschien een ondergrondse daad van rebellie. Ellende houdt van gezelschap en de lokale treinen van Mumbai bewijzen het keer op keer. Tot nu was mijn enige zorg dat de treinen regelmatig zouden gaan rijden. Juist op het moment dat de trein begon af te remmen, voelde ik mijn broek warm worden. Ik zag een donkere plek in de broek van de man. Zijn verboden handelingen had zo lang geduurd als de treinreis. Ik bleef beschaamd achter.
Dit verhaal is geschreven voor #JanuariKinksFetishes2021
One thought on “Dag 3: Frottage – #JanuariKinksFetishes2021”