Al weken hebben we contact, op allerlei manieren. We hebben gekikt, geappt, gemaild en gebeld. Elkaar onze ervaringen verteld, zowel positief als negatief. Jij hebt veel meer ervaring dan ik, maar wat ben ik daar blij mee. Ik ben soms nog wat onzeker en het idee dat jij precies weet wat je doet stelt me gerust. Natuurlijk heb ik wel wat ervaring en weet jij waar mijn grenzen liggen, maar de spanning is om te snijden.

Vandaag hebben we afgesproken en ik ben hartstikke nerveus. Uren sta ik voor de spiegel: zit mn haar wel goed, hoe zal je mijn make-up vinden, wat moet ik in hemelsnaam aan? Ik ken mezelf zo niet, normaal weet ik precies wat ik wil en doe ik wat IK wil. Ik heb in het dagelijks leven altijd alle controle en nooit gaf ik hem zover uit handen als ik vandaag ga doen. Uiteraard hebben we alles uitvoerig doorgesproken, keer op keer. Jij wilde absoluut zeker weten dat je duidelijk wist wat ik wel en niet ken en wil. Nu ben je bijna hier en ik sta te trillen als een rietje. Een jong, relatief onervaren subje dat wacht op haar Dom. De man die haar gaat laten voelen wat volgens hem bdsm inhoudt, waar het allemaal om draait.
Plots gaat de bel en via de video-intercom zie ik je staan. Mijn hart en stem slaan over als ik de deur open doe. “Hai” stamel ik terwijl ik voel dat ik knalrood wordt. Jij stapt zelfverzekerd binnen en kust me. De verhoudingen zijn direct duidelijk: jij bepaalt wat er gebeurt en hoe. Terwijl je me zoent, voel ik je hand onder mijn rok gaan: controle van de kledinginstructie die je gaf. “Makkelijk toegankelijk, dus een rokje zonder slipje” luidde de opdracht. Je kijkt me aan en knikt even, dit deel krijgt in elk geval je goedkeuring. Je draait me om en duwt me voorover. Ik sta nu in mijn eigen gang, voorover gebogen voor de man die ik al tijden wil zien maar eigenlijk amper ken. Volgend onderdeel: inspectie van je andere instructie. “Netjes geschoren, en ik ga het controleren.” Ik hoor dat je door je knieën zakt en van dichtbij kijkt. Ik voel je adem als je zachtjes blaast tegen mijn natte kutje. Ik ril even, gelijktijdig laat jij een vinger tussen mijn schaamlippen glijden. Ik kreun zacht en bedenk me dat dat niet mocht. Nog voor ik me kan herstellen, landt jouw vlakke hand op mijn bil. De eerste klap, en ik voel hem behoorlijk. Ik laat niks merken, verbijt me. “Die klap was voor je kreun. Je kutje is goed geschoren. Laat me nu je slaapkamer maar eens zien.” Ik ga rechtop staan en loop naar de slaapkamer.

Daar aangekomen ga ik naast het bed staan, ik wil je aankijken maar doe het niet. Geen oogcontact is de regel. Ik sta rechtop, ogen neergeslagen. Ik hoor je iets uit de tas pakken, je loopt naar me toe en doet me een leren collar om. Ik moet even wennen, maar geniet van het gevoel. Ineens voel ik me nog kleiner, onderdaniger en vooral trotser. Trots dat ik van jou ben, van jou mag zijn. Je laat me je aan kijken, “kleed je uit en ga hier weer staan. Ik ben zo terug”. Terwijl ik jouw opdracht opvolg, draai je je om en loop je weg. Ik heb geen idee wat je gaat doen en luister zorgvuldig. Ik kan er niks van maken, wat natuurlijk precies jouw bedoeling is. Naakt ga ik weer staan waar ik stond: naast het bed, midden in de kamer. Ik buig mijn hoofd weer en precies op dat moment kom je de kamer weer in. Blijkbaar heb je me in de gaten gehouden op een of andere manier. Op me af lopend zeg je kortaf “Houding nummer 1”. Ik weet genoeg en ga op bed zitten: op mn knieën, benen zo ver mogelijk uit elkaar en met mn handen achter mn hoofd. Je controleert mijn hele lijf op de aanwezigheid (of beter gezegd afwezigheid) van haar en voelt overal even aan. Je kneedt mijn borsten en billen, knijpt in mn tepels en trekt aan mn haren mn hoofd naar achteren. Ik heb de neiging om je aan te kijken, maar onderdruk die. ‘Lok het niet uit Curieus, denk aan de regels’ zeg ik tegen mezelf. Je maakt een goedkeurend geluid en trekt aan de collar om me van bed te laten stappen. Ik kan niet anders dan je volgen, langs het bed naar een hoek van de kamer. Daar laat je me stil staan, “wacht hier maar even sletje. En hou je ogen naar beneden!”. Duidelijke taal, ik denk er niet aan om ongehoorzaam te zijn. Ik hoor je weer rommelen in de tas en nieuwsgierig als ik ben kijk ik vanuit mn ooghoek die kant op. ‘Shit, ik kan niks zien’ flitst er door mn hoofd. Ik besluit maar af te wachten, wetend dat de straf niet mild zal zijn als je me betrapt. Dan kom je me halen, pakt me weer bij mijn collar en neemt me mee naar het bed. Ik ga liggen, op mijn rug met armen en benen gespreid. Je boeit mijn enkels en polsen, ik voel het metaal tegen mijn huid. De koelte van het ijzer maakt me kalm, ik geniet van dit heerlijke gevoel. Alle spanning valt weg naar mate ik verder geboeid wordt. Ook de blinddoek draagt bij aan de rust in mijn lijf en hoofd. Je merkt het en streelt zacht mijn borsten, via mijn buik naar beneden. Als je bijna bij mijn kruis komt, stop je ineens. Ik hap naar lucht, verlangend en geketend. Je vraagt me of ik er klaar voor ben, ik kan alleen maar woordeloos knikken.

Dan hoor ik de zweep door de lucht gaan en voel ik hem mijn huid raken. Een combinatie van pijn en genot: zo bekend en toch elke keer weer zo anders. Ik voel mn huid gloeien, maar voor ik bij mijn positieven kan komen weer de zweep die mij raakt. En weer, en weer. Keer op keer voel ik het leer mijn blanke huid raken, die steeds roder en gevoeliger wordt. Dan ineens stopt het, ineens is daar jouw hand die de striemen streelt. Je streelt en wrijft de pijn en het brandende gevoel er uit, maar de striemen blijven ongetwijfeld staan. ‘Dat wordt nog zeker 3 dagen nagenieten’ denk ik bij mezelf. Net zo plotseling als je begon, stop je weer met je aanrakingen. Je maakt me los en beveelt me om te draaien. Ik ga op mijn buik liggen, billen omhoog gedrukt. Ik weet dat je dat op prijs stelt en jou plezieren is mijn hoogste prioriteit. Weer de zweep, maar nu voelt het anders. Het is niet dezelfde als net lijkt het. Na een paar slagen weet ik het: dit is een andere zweep. Harder, dunner en vooral een stuk pijnlijker. Wederom voel ik de striemen ontstaan en mijn billen branden hevig. Ik kreun als je echt uithaalt, waarop je direct stopt. “Gaan we herrie maken, sletje? Daar weet ik wel wat op hoor.” En je loopt weg, richting de deur. Daar staat je tas weet ik en rommelt er wat in. Terug bij het bed gekomen laat je me mn hoofd optillen. Ik voel de gag in mijn mond gaan en even is er een angstig moment: ik ben in mijn eigen huis, met een man die ik voor het eerst zie, terwijl ik hier geblinddoekt en vastgebonden lig en nu zelfs niet meer kan gillen. Alsof je mn gedachten leest hoor ik je zeggen: “Geen zorgen, als er echt wat is kun je je laten horen. Maar ik wil niks horen, tenzij er echt iets aan de hand is. Geen gemiep meer!” Dan loop je naar de muziekinstallatie en drukt op play. Weer onderdeel van de verplichte voorbereidingen: ‘ons’ nummer klaar zetten.

Ik hoor de klanken, de o zo bekende klanken van dat prachtige nummer. Ze klinken nu totaal anders, en toch vertrouwd. Ik raak in een roes, terwijl jij de zweep weer oppakt. De combinatie van de muziek en de zweep is bedwelmend, magisch zelfs. Als jij besluit dat het genoeg is stop je en ga je achter me zitten. Dit keer geen strelingen over mijn billen om de pijn te verzachten, maar iets anders. Ik voel je voorover buigen, druk tegen mijn billen en dan voel ik je in me verdwijnen. Als ik nog niet in de zevende hemel was, ben ik het nu. Samen raken we in vervoering, stijgen we tot grote hoogten en uiteindelijk exploderen we vrijwel gelijktijd van genot.
Als ik langzaam weer op aarde terug kom zweven, lig ik in jouw armen. Je hebt me losgemaakt en in op schoot genomen. Zo blijven we even zitten, nagenietend van ons spel en elkaar.