Arme buurman

We hebben nieuwe buren. Nou ja nieuw… het bonnetje zijn we allang kwijt en er zit geen garantie meer op. Ze wonen er dus al een tijdje. Hoe lang vraag je? Geen idee eerlijk gezegd. Is het belangrijk voor dit verhaal vraag je? Nou nee, eigenlijk ook niet, maar vooruit. Onze buren, een man en een vrouw zien er saai en grijs uit. Hij, een net gepensioneerde, onverzorgde man met een raar loopje en zij, een uitgewassen permanentje waarbij opvalt dat haar haar best wel weer eens geverfd mag worden. Ik weet weinig tot niks van onze buren. We groeten elkaar op straat en in de winkels. Sturen elkaar een kerstkaartje en nemen pakjes voor elkaar aan als de ander niet thuis is. Geen slechte buren perse, maar zeker ook geen “kom-je-op-de-koffie buren”.

Sinds een tijdje valt het me op dat de buurman rookt. Ik wist het niet, maar hij rookt. Hij rookt buiten, achter in de tuin. Onder een speciaal daarvoor in elkaar getimmerd afdakje. Telkens maar één sigaretje. Terwijl ik hem zo zie staan, vraag ik me af of hij buiten moet roken van zijn vrouw. Als dat zo is, vind ik hem best wel zielig. Het is immers net zo goed zijn huis als het hare. Raar vind ik het wel dat hij maar één sigaretje rookt en de rest van de dag zie ik hem niet meer buiten staan. Zou hij stiekem met zijn hoofd uit het raam roken?

Opeens bedenk ik me dat als zij thuis is hij nooit dat ene sigaretje staat te doen. Dan staat de tv hard, want we hebben niet echt hele dikke muren dus kan ik mee genieten als ik dat wil.

Natuurlijk sta ik niet de hele dag te turen voor het raam om te kijken of de buurman zijn sigaretje staat de roken, maar als ik de gordijnen van mijn slaapkamer open doe staat hij er wel.

Omdat ik inmiddels een beetje medelijden begin te krijgen met de buurman besteed ik meer aandacht aan zijn ritueel. En na een maand of 5 begin ik een patroon te ontdekken.

De buurman en zijn rookgedrag… ze vallen samen met mijn orgasmes.