De gelijkenis tussen Josh en Henry was opmerkelijk. Josh was alles wat Henry was, maar dan meer en beter. Natuurlijk wist Eline dat Henry een tweelingbroer had, maar ze had hem alleen nog nooit ontmoet. Laat staan dat ze die tweelingbroer naakt had gezien. En nu stond hij zich doodleuk af te drogen in hun badkamer. Eline bekeek hem van top tot teen. Het was Henry, maar dan gespierder. Zijn armen, borst en rug stonden vol tatoeages. En hij had veel langer haar en een baard. Maar als je dat allemaal weg dacht, dan leken ze als twee druppels water.

“Dus hij is er niet?” Voor Josh was het kennelijk de normaalste zaak van de wereld om volledig naakt voor zijn schoonzus te staan.

“Nee, sorry. Hij is op zakenreis. Weer eens. Donderdag is hij pas terug.”

“Typisch iets voor hem. Zeg, heb je misschien wat schone kleren voor me? Henry heeft vast wel een joggingbroek en een T-shirt dat ik even kan lenen?”

“Tuurlijk. Ik leg wat voor je klaar. Zie ik je dan buiten op de veranda?”

Een uurtje geleden belde Josh aan. Zijn jeans en leren jack zaten vol bloed. Toen Eline over zijn schouder had gekeken, had ze zijn Harley zien staan. “Hey, ik ben Josh. Henry’s tweelingbroer. Kan ik even binnenkomen?”, had hij gezegd. Zonder een antwoord af te wachten was hij de hal binnengestapt. “Is het goed dat ik even ga douchen?” Josh wees naar boven. Zijn vraag had niet geïmpliceerd óf hij mocht douchen, maar eerder of de douche boven was.

Nu bracht Eline hem een biertje op de veranda. Ondanks de gelijkenis, was alles aan Josh anders. Hij zat blootsvoets in kleermakerszit op het bankje, met een kussen op schoot en hij tuurde over de wei naar de verte. “Mooi”, zei hij en hij wees met zijn flesje naar niets in het bijzonder in de verte. Zwijgend ging ze naast hem zitten en bestudeerde elke porie van zijn gezicht. Het was alsof Henry zich wekenlang niet had geschoren, zijn stem had gemarineerd in whiskey en een flinke work-out had gedaan. Vreemd genoeg bracht het Eline terug naar de tijd dat ze Henry net had leren kennen. Dat jongensachtige dat Josh had, dat was Henry al lang verloren toen hij was opgeklommen op de ‘corporate ladder’.

Even vergat Eline dat het niet Henry was, die naast haar zat en ze veegde een lok haar uit zijn gezicht. Josh grijnsde. “Sorry”, zei Eline, “maar je lijkt echt zo op Henry.”

“Maar dan beter, toch?” Josh grinnikte om de grap die hij al maakte sinds hun tienerjaren. Eline zweeg, maar ze moest bekennen dat er een kern van waarheid in zat. De Henry van toen was jongensachtig, grappig en knap. Nu was hij alleen nog saai en – en dat was misschien nog het minst erge van alles – vooral vaak van huis. Josh goot bijna een half flesje bier in één keer achterover. “Daar was ik wel aan toe.”

Wat moet je vragen aan de tweelingbroer van je man, die je nog nooit had gezien? Henry had weinig vertelt over Josh. Hij deed iets voor de overheid, iets met nationale veiligheid. Misschien zelfs iets met ‘undercover werk’. Maar eigenlijk wist Henry het zelf ook niet goed. Waar kwam dat bloed op zijn kleren vandaan? Waar had hij al die jaren gezeten en waarom had ze nooit wat van hem gehoord? Maar Eline zweeg.

“Was dat jouw idee?” Weer wees Josh met zijn bierflesje, maar nu naar een bordje dat naast de deur hing. Het was een uit hout gefiguurzaagde ananas, die ondersteboven hing. De verf was gebleekt door de zon en het hout was een beetje kromgebogen. Eline bloosde.

“Uhm, ja”, zei ze en ze hoopte vurig dat Josh de betekenis er niet van kende. Maar Josh ging verzitten, zodat zijn lichaam meer in haar richting kwam.

“Geil”, zei Josh alleen. Zijn gezicht was gefronst en zijn blik ging van de ananas naar Eline en weer terug. Toen nam hij nog een slok van zijn bier en keek Eline diep in de ogen. “Hoe gaat dat in zijn werk? Ik bedoel, het is niet dat er willekeurige passanten zijn hier in ’the middle of nowhere’ die aanbellen omdat ze dit bordje hebben gezien. Lijkt een beetje vissen vangen op het droge.”

Eline haalde haar schouders op. “Maar je weet het nooit helemaal zeker, hè? Ik bedoel, ik kon het toch proberen? Niet geschoten, enzo…” Ze liet haar hoofd zakken en frunnikte wat aan haar shirt. “Ik geef toe dat er nog nooit iemand langs is gekomen die de uitnodiging van dat bordje begreep, laat staan accepteerde.”

“Waarom heb je het überhaupt opgehangen dan?”

“Tsjah, waarom? Weet ik veel. Omdat ik weleens wat anders wil. Omdat Henry … Nou, omdat ik …”

“Je wil gewoon een keer goed geneukt worden en Henry geeft het je niet. Is dat het?” Elise schrok van zoveel directheid, maar ze knikte zacht. “En dan staat er ineens een naakte kerel in de badkamer, die als twee druppels water op je man lijkt.”

“Maar dan beter.” Elise herhaalde Josh’ grapje, hoewel ze wel wist dat het geen grapje was. Josh nam het hoofd van Elise tussen zijn handen en keek diep in haar ogen.

“Voorlopig gaat er hier niemand komen die jouw uitnodiging daar begrijpt”, zei hij.

“Er komt hier so-wie-so nooit iemand langs.” Josh lachte om het pruillipje dat Elise er bij maakte en hij trok haar gezicht wat dichter naar die van hem.

“Ik ben er nu”, zei hij en hij drukte zijn mond op die van haar. En terwijl zijn lippen die van haar nog raakten, zei hij “Ik ben er nu en ik ga je neuken. Zo hard en zo lang als jij wilt.” Zijn handen verplaatsten zich van haar nek naar haar borsten en daarna naar haar kruis. “Maar op één voorwaarde.” Eline schuifelde heen en weer. Voorwaarde? Ze had alles over voor goede seks. En dat het met een soort 2.0 versie van haar eigen man kon zijn, was alleen maar een bonus. Wat voor voorwaarde? Moest ze een speciaal standje doen? Sexy lingerie aandoen? Vastgebonden worden? Want inmiddels kon het haar allemaal niet meer schelen. Toch probeerde ze haar begeerte te verbergen en niet al te gretig over te komen.

“Akkoord”, zei ze, “ik zal alles doen wat je vraagt.”

Josh keek haar weer diep in de ogen, pakte haar bij de hand en maakte aanstalten om haar mee naar binnen te nemen. Maar bij de deur hield hij nog even halt en zei: “Dat je dat belachelijke bordje weg haalt. Met je ‘ananas’…”